səba

is. <ər.> şair. Səhər əsən xəfif yel; meh. Səba, əhvalımı bir-bir; Varıb ol yarə ərz eylə. M. V. V.. Səba, məndən söylə ol gülüzarə; Bülbül gülüstana gəlsin, gəlməsin? Ə. Nəb.. <Şair:> Gəl, gəl, geniş-geniş açım qolumu; Səni, səba yeli, basım bağrıma. N. Xəzri.